Vrijdagochtend, 9 uur, het regent en het is 6 graden buiten. Het is grijs, nat en grauw. Ik rijd in mijn auto naar de verzamelplek voor de OutdoorYoga. Ik ga weer met 2 deelnemers het bos in. Meer mensen mag ik door de Corona-beperkingen niet meenemen.

Vrijwel tegelijk met één van de deelnemers kom ik aan op de plek die we afgesproken hebben. Ze is op de fiets, volledig in regenpak gehuld. Ik weet dat ze zeker een half uur heeft moeten fietsen om hier te komen. Ze grijnst. “Wat een heerlijk weer!” roept ze optimistisch.

Even later lopen we met ons drieën het bos in. De regen van de laatste weken heeft op verschillende plekken de bospaden veranderd in kleine rivieren en er liggen grote plassen. We lopen over het smalle bospad naar de heide.

Op de vlakte waait het stevig. We rechten onze rug en laten de wind en regen in ons gezicht waaien. Tijd voor een paar balansoefeningen in weer en wind. We vinden een extra uitdaging bij het doen van deze oefening op een omgevallen boom. We ervaren wat deze extra uitdaging doet in ons lijf en voelen of deze optie wel of niet goed voor ons is op dit moment. Niets moet.

We combineren steeds meer verschillende balanshoudingen. Aan het eind van de les hebben we een prachtige krachtige flow samengesteld.

We lopen terug over het pad waar we begonnen zijn. Zien hoe de regendruppels mooie luchtbubbels maakt in de plassen.

Als we bijna aan het eind van het pad zijn stoppen we en schenk ik de warme thee in. We ploffen in het natte gras op een plastic zak of regenbroek; wat maakt het uit. We worden wel weer droog. Ik kijk om me heen en zie twee paar glunderende ogen en rode wangen.  “Het was weer heerlijk……”

Het enige verschil tussen een bloem en onkruid is het oordeel.

Het leven is een feestje?
Het valt niet altijd mee om mens te zijn, geconfronteerd te worden met onzekerheden in een snel veranderende en onvoorspelbare wereld.
Wanneer we de nadruk leggen op angst en onvrede zullen deze gevoelens alleen maar groter worden.
Probeer het eens om wat mildheid in te zetten en hang af en toe een slinger op.
Vul je eigen beker en laat het overvloeien naar anderen.

EERBIED, de deugd van deze week. Vaak samen gebruikt met respect.

Na een yogales bied ik altijd de mogelijkheid om af te sluiten met het “NAMASTE”. We plaatsen dan de handpalmen tegen elkaar voor het hart, in gebedshouding. Buigen iets het hoofd naar beneden en zeggen wel of niet hardop “Namaste”.

Maar wat betekent Namasté nou eigenlijk? Letterlijk vertaalt vanuit het Sankriet betekent “Namas” “buig” en “té” betekent “voor jou”. Vrij vertaald krijg je dan “buigen voor de ander die groet”. Een manier om elkaar te groeten.

In de westerse wereld wordt deze groet ook wel gebruikt, zonder dat je hier een religieus beeld aan hoeft te koppelen. Verwar het niet met onderdanigheid. Beide personen zijn gelijkwaardig, ieder met zijn eigen kwaliteiten.

Je toont op deze manier eerbied en respect voor elkaar. Normen en waarden zijn hierbij heel belangrijk. Wederzijdse acceptatie en waardering speelt een grote rol.

Het is je eigen keuze om Namasté te gebruiken. Soms maak je alleen het gebaar. Dat is aan jou. Het gebruik Namasté is zeker niet verplicht. Als je je er niet goed bij voelt en je doet het wel, dan zal het niet meer zijn dan een leeg gebaar.

Maar als je je eerbied en respect daadwerkelijk voelt, dan kan het een mooie manier zijn om te laten weten dat je de ander waardeert en respecteert.

Namasté

Kwetsbaarheid, de deugd van deze week. Ik zit al een paar dagen te broeden op deze deugd. Ik kom er niet goed uit. Zeker na de persconferentie van gisteravond. Wat zal deze verlenging van de Lockdown ons gaan brengen? Als ik de kaart lees zie ik echt wel de kracht van kwetsbaarheid. Hoe kwetsbaarheid je sterker kan maken. Maar tegelijkertijd zie ik ook steeds “de kwetsbaren” van deze tijd. Degene die bedoeld worden als er gezegd wordt dat we “onze kwetsbaren in de maatschappij moeten beschermen”. Maar wie zijn dat precies? Zijn we niet allen kwetsbaar en hebben we niet allemaal behoefte aan een gevoel van opluchting en verbondenheid? Op welke manier kan ik kwetsbaarheid inzetten in deze kwetsbare tijd? Mijn hoofd maakt overuren.

De eerste week van januari 2021 staan we stil bij de deugd Eerlijkheid. Lees de kaart eens met aandacht en bedenk welke zin voor jou er uit springt.

Het is nog donker als ik bij de stal aan kom. De thermometer geeft 1 graden aan. Als ik uit de auto stap voelt het tegen verwachting in opvallend zacht aan. Het is nog vroeg, donker en windstil. Ik snuif de frisse lucht op en laat de geuren die er altijd rondom de paarden zijn tot mij komen. Heerlijk vind ik dit. Er is nog niemand. Ik laat het hek van de dam open, want ik verwacht de smid elk moment. Jack staat natuurlijk al weer vooraan. Ook in het donker herken ik zijn silhouet. Ik hoor een zachte hinnik. Hij heeft mij ook gehoord.

Al snel hoor ik de smid het terrein oprijden, ik sluit het hek achter hem en loop met het halster naar Jack. “Hé vriendje, ga je mee”. Enthousiast duwt hij zijn neus in het halster. Tuurlijk wil hij mee!

Zijn enthousiasme tempert een beetje als we langs de auto van de smid lopen. Snuivend wil hij met een grote boog om de auto heen. Blijkbaar ruikt hij met zijn sterke reukorgaan allerlei luchtjes die bij deze auto horen. Ik laat hem even ruiken. Als hij de kans krijgt om iets even te mogen onderzoeken kan hij voor zichzelf besluiten dat dit niet spannend is. Het doet mij denken aan zijn eerste ontmoetingen met de smid. Hij moest er in het begin niets van hebben. Wat hebben we samen wat af “gediscussieerd” over het wel of niet spannend vinden van een smid. Wat hebben wij samen de afgelopen jaren veel geleerd! Nadat hij de auto heeft besnuffeld en er het zijne van heeft gevonden lopen we de stal binnen waar het licht brandt. Jack laat zich geduldig bekappen terwijl ik met de smid van gedachten wissel over de zin en onzin van het leven. Af en toe kriebel ik hem (Jack!) eens bemoedigend in zijn hals.

Als de smid klaar is, is er koffie voor de smid en mij. Jack krijgt zijn emmer met een lekker hapje gezonde kruiden.

Als de koffie op is, de smid weer vertrokken en Jack weer terug bij zijn vrienden is, pak ik de kruiwagen. Trek mijn handschoenen aan en ga met de kruiwagen en mestvork het land in om mest de ruimen. Het is ondertussen wat lichter geworden, maar nog steeds windstil. Zit er sneeuw in de lucht? Ik neem er de tijd voor om de mest uit het land op te ruimen. Ik heb vandaag alle tijd van de wereld en de dag is nog maar net begonnen….