Het is vroeg, het is stil. Koud, rond het vriespunt. Het heeft gevroren vannacht. De zon die nog laag staat, klimt langzaam omhoog naar de helder blauwe lucht.
Ik heb besloten vroeg naar Jack te gaan om een ritje met hem in het bos te maken. Straks wordt het vast en zeker weer druk in het bos. Het is de laatste dagen beslist al drukker dan anders. Ik wil die drukte vermijden en ben vroeg opgestaan. Het is 8 uur en we stappen samen door het bos.
Mijn gedachten staan niet stil, ik pieker over de tijd waarin wij nu leven en voor wat we met elkaar staan. Het tolt door mijn hoofd. Het is een rare tijd. Overdag leef ik in een nachtmerrie en in de nacht droom ik over betere tijden.
Jack stapt enigszins behoedzaam door het bos. Ik geloof zeker dat ook hij de veranderingen voelt. Dat de lucht helderder en stiller is. Dat hij de energieën om hem heen wel degelijk voelt, de veranderingen om hem heen. In de natuur, bij de mensen om hem heen. Subtiel, maar voelbaar voor hem.
Bewust van het feit dat hij ook mijn energie voelt, breng ik als vanzelf mijn handen naar zijn schoft en kriebel met mijn vingers door zijn haar. “Het komt goed Jack!” …..Maar Jack is niet bezig met wat komen gaat, hij leeft in het hier en nu. Nú lopen we samen door het prachtige bos en genieten we van ons samenzijn. Ik word mij bewust van hoe ik zit en voel mijn zitbotten op het zadel. Ik duw ze nog iets beter in het zadel, maak mijn rug lang. Ik breng mijn borstkas omhoog en adem gelijk eens diep in. Op een uitademing ontspan ik mijn spieren. Ik word mij bewust van de spanning in mijn spieren en ontspan zoveel mogelijk de spieren die ik nu niet nodig heb. Ik concentreer mij op de ademhaling in mijn buik, trek een grimas en voel hoe mijn kaken ontspannen. Ik word mij bewust hoe ik rustig mee beweeg met Jack, snuif de frisse lucht in, kijk naar de heldere lucht en geef Jack het teken over te gaan in draf. Al briesend, de spanning loslatend draven we weg, de paden over, door het mooie bos.
Een eindje verder zie ik een man met een loslopende hond. Ik zie dat hij diep in gedachten is en mij niet opgemerkt heeft. We gaan terug in stap en de hond komt blaffend op ons af. De man schikt en roept de hond. Ik sta stil en wacht geduldig tot de hond bij de man is. Als de man de hond heeft aangelijnd steekt hij zijn hand op. Ik groet terug en we gaan ieder weer onze eigen weg.
De eerste mountainbikers zijn ondertussen ook wakker. Hardlopers, geocachers, wandelaars, langzaam wordt het nu al drukker. Ook zij pakken hun moment om even naar buiten te gaan. Ik besluit rustig aan terug te rijden.
Net voor ik het bos uitrijd sta ik in ene oog in oog met een zwarte ree, een bokje. Zwarte reeën zijn vrij zeldzaam. Op de Veluwe leven er een aantal, soms heb ik het geluk er eentje te mogen zien. Altijd een bijzondere ontmoeting….
Terwijl Jack zijn emmer leeg eet zit ik bij hem. Ik realiseer mij wederom hoe mooi de natuur is. Hoe de natuur een heilzame kracht heeft op de mens. Hoe de natuur het stress hormoon laat dalen, we rustiger worden. Hoe gelukshormonen worden aangemaakt en zorgt voor creativiteit.
In dit kader snap ik waarom de mensen naar buiten trekken, juist nu. Toch zullen we voorzichtig moeten zijn en meer rekening houden met alles en iedereen om ons heen. Welke consequenties een eventuele Lockdown voor mij en Jack gaan hebben weet ik nog niet. We leven met de dag.
Laten we goed voor onszelf en elkaar zorgen en vooral weer wat meer respect tonen aan de natuur en Moeder Aarde.
Blijf gezond of laat het mild zijn.?
