En dan denk je dat je gezond bezig bent. Ik verzorg mijn lijf door het in conditie te houden met regelmatig te bewegen. Ik voer mijn yogahoudingen vrijwel dagelijks uit, activeer mijn spieren met paardrijden en de stalklussen er om heen. Vind rust in mijn hoofd door meditatie. Ik eet al geruim aantal jaren suikervrij. Neem regelmatig mijn rustmomenten. En dan in één keer zit je vast. De onderrug compleet vast. Pijnscheuten door mijn lijf. Elke beweging doet pijn. Zitten is onmogelijk, staan niet echt fijn, liggen lijkt ook niet echt een optie. Om maar niet te spreken van overeind komen of draaien in bed. Hopeloos.

De lessen voor de komende week moet ik annuleren, geheel tegen mijn principe in. De mensen komen graag naar de yoga. Zij kijken er naar uit. Ik baal er van om ze te moeten teleurstellen. Ook Jack moet deze week zichzelf maar vermaken, want als ik niet kan zitten, dan zal dat op een zadel ook niet gaan.

Ik neem een time-out. Een pas op de plaats. Het weekend strompel ik met de nodige pijnscheuten door het huis. Ik rol van de bank, naar de grond en kom langzaam vanuit de knieën omhoog. Deze operatie duurt zeker een kwartier. Ik zie in bad te komen. De warmte doet goed. Ik wandel zodra het kan, elke dag een stukje verder. Probeer af en toe een klusje te doen. Langzaam gaat het beter.

Vandaag, een week later ben ik weer bij Jack. Ik moet weten of het al weer kan en spreek af met een vriendin. We besluiten een staprondje door het bos. Ik durf zelfs een klein drafje. Jack briest er lekker op los. De kou geeft hem energie. Het heeft gevroren, de zon schijnt, een mistnevel hangt in het bos. Het is prachtig! Het gaat goed, de zachte bewegingen van Jack doen mij goed. We zijn weer samen op pad. Je kunt mij niet gelukkiger maken!

Volgende week geef ik gewoon weer les, natuurlijk wel de nodige Mildheid.