Behulpzaamheid, wederom een prachtige deugd. Hoe behulpzaam zijn wij in deze tijd? Hoe alert zijn wij nog op de signalen in onze omgeving? Zien we nog de dame in de supermarkt die net niet bij dat ene product op de hoogst plank kan? Zien we nog de buurman die in zijn uppie aan het worstelen is met het in elkaar zetten van de stijger om zijn huis te kunnen schilderen? Missen we die buurvrouw die al een paar dagen niet buiten is geweest omdat ze ziek op bed ligt? Zien we deze dingen nog of zijn wij tegenwoordig druk met onszelf en onze sociaal media? Of denken we “ze hadden toch zelf ook wel even om hulp kunnen vragen”?

Als je behulpzaamheid in het hier en nu zet, in het moment waar je zit, zoals het winkelen in de supermarkt, ben je meer bewust van je omgeving. Je zal hierdoor signalen eerder oppakken en je hart hier volgen. Dan zíé je de dame die net niet bij het product kan, en bepaalt dan automatisch jouw mate van behulpzaamheid. Wat je doet is aan jou.

Vaak is het vragen van hulp nog moeilijker dan het aanbieden ervan. We denken of vinden dan dat we het zelf zouden moeten kunnen. Vragen van hulp zou gezien kunnen worden als een tekortkoming. Je kunt het ook zien als kracht, het herkennen van je grenzen; hier heb ik hulp nodig. Maar ook als moed; ik durf om hulp te vragen.

Behulpzaamheid als paardencoach. De meeste van ons zijn paardencoach geworden om behulpzaam te zijn naar anderen, mensen te helpen. Toch gaan we als coach niet direct helpen door iets over te nemen of adviezen te geven. Je toont je behulpzaamheid om goed te luisteren en mogelijkheden te creëren mensen zelf bewust laten worden van wat zij nodig hebben. “Met behulpzaamheid bedenk je wat mensen werkelijk nodig hebben en hoe je respectvol kunt helpen”. Eigenlijk voor mij de meest belangrijke zin op de kaart, en niet alleen bij het coachen!