Ons “gewone” leven staat al weken op zijn kop. Toch zit het “oude normaal” nog steeds vast geankerd in ons systeem. Ik betrapte mijzelf er bijvoorbeeld vorige week op dat ik ondanks de gewoonte van de afgelopen weken, ik toch zonder nadenken een winkelwagentje vergat mee de supermarkt in te nemen. Daar sta je dan achter het klaphekje dat je er niet weer uitlaat om je onvergetelijke fout direct goed te maken. Je moet dan de hele winkel door met het schaamrood op de kaken om alsnog een karretje te halen.
En elke keer als je iets onderneemt gaan al die regels van het RIVM door het hoofd; kan dit nou wel of niet. Even een ander op je mobiel laten meekijken om een leuke foto te laten zien? De versoepelingen maken het er niet eenvoudiger op. Wat mag nou wel en niet of wanneer. Daarnaast wordt er ook nog eens gespeculeerd en geprotesteerd tegen de viruswaanzin, nieuwe wetten en racisme. Stiekem verlang ik wel eens terug naar die serene rust van de eerste weken aan het begin van deze pandemie. En zie ik liever door de bomen het bos weer………….
Doorzettingsvermogen.
We hebben het al vaak voorbij horen komen “Houd vol”! Elke persconferentie tracht onze minister president ons te motiveren om niet op te geven. Het vraagt van ons een lange adem.
“Hoe lang het ook duurt en ongeacht de hindernissen die je tegenkomt”.
Welke zin helpt jou om vol te houden in deze crisis? Houd vol. En blijf vooral doorademen.
Onbevangenheid, de deugd van deze week. Heb jij het nog in je? Of ken je het misschien nog van vroeger. De tijd van; je ziet wel, je hebt geen vooropgesteld plan. Weet jij veel. Onbevangen, onbevooroordeeld, zonder kennis vooraf te hebben. Wat maak je een boel nieuwe dingen mee en wat ontwikkel je snel. Wat een vrijheid, wat een ruimte voor jezelf. Spelen, dansen, ontdekken. Onbevreesd in het leven staan.
Ik zie dat meisje voor mij dat op een mooie zonnige dag een prachtige vlinder in het weiland ziet en hier vervolgens vrolijk achteraan huppelt. Alleen maar oog voor deze vlinder. Waar gaat hij heen? Kijk naar zijn kleuren, de wijze waarop hij vliegt. De bloemen waarop hij rust. De zon verwarmt je lijf, verder helemaal niets! Herken je dat gevoel?
Ergens raakten we deze onbevangenheid wellicht wat kwijt. Juist doordat we ons ontwikkelen, krijgen we ook meer kennis en doen we ervaringen op. Hierdoor kunnen we niet meer goed open ergens meer ingaan, je laten verrassen. Vaak maken we van te voren al een invulling hoe iets gaat lopen. We kunnen niet meer onbevangen naar iets of iemand kijken. Er ontstaat spanning en de ander voelt dit intuïtief aan. Dit kan betekenen dat deze spanning kan resulteren in wederzijds onbegrip of irritaties. Weinig positiefs aan!
Onbevangenheid is een deugd die we weer kunnen trainen als we dat willen. Ontdek voor jezelf dan wat maakt dat je “bevangen” bent. Vergelijk je jezelf met een ander of een eerder opgedane ervaring? Wanneer je inzicht krijgt op wat maakt dat je bevangen raakt kun je gaan oefenen door dit naast je neer te leggen. Vervolgens met openheid te gaan kijken en te luisteren. Alsof je voor het eerst de situatie of de ander bekijkt. Verbaas je, wees nieuwsgierig, zonder oordeel. Voel je vrij om je eigen pad te volgen.
Op mijn vele tochten door het bos kom ik vaak in aanraking met honden en hun eigenaar. De meeste ontmoetingen lopen goed met begrip en respect naar elkaar. Vanaf afstand observeer ik al wat de reactie van het baasje en de hond is als ze ons zien, zodat ik mij en mijn paard kan voorbereiden op de ontmoeting. Een baasje wat snel op zoek gaat naar de riem en enigszins onrustig de hond bij zich roept is meestal wat onzeker over de ontmoeting. Er zijn ook mensen die met hun hond snel achter een boom gaan staan. Soms maken ze zich ook nog eens klein door naast de hond te knielen. Wellicht met allerlei goede bedoelingen om bijvoorbeeld het paard niet te laten schikken of de hond te begeleiden. Zich niet bewust dat het paard hen allang heeft gezien of zich rot schikt omdat er iets stilletjes achter de boom verstopt dat hem misschien wel kan aanvallen. Echt doodeng voor een paard! Meestal gaan de ontmoetingen ontspannen, wordt er gegroet en vervolgt ieder zijn eigen weg. Toch zijn er nog wel eens situaties die de nodige spanningen opleveren. Zo ook vanmorgen in het bos.
Terwijl we over het pad stappen, komt er ons een dame tegemoet met een groep van minstens 8 loslopende grote honden. Deze honden scharrelen allemaal actief door het bos terwijl ze in onze richting komen. Ik besluit om een zijweg in te gaan. Enkele honden zien ons en willen op ons af komen. De dame roept ze, waarop de honden twijfelen en er toch een paar verder naar ons toe komen. Ik draai direct Jack om om hem te laten zien dat de honden naar hem toe komen. Hierop roept de dame boos dat we moeten doorlopen. Ik ben bang dat zij zich niet bewust is van het gevaar van dit soort situaties. Ik roep terug, dat als ik dat zou doen de honden zeker achter ons aan zouden komen, zeker als Jack zou willen vluchten. Ik had graag met haar in gesprek gegaan over honden en paardengedrag en de reden van mijn actie, maar de situatie was te spannend en de afstand met de dame te groot.
Paarden zijn prooidieren, altijd op hun hoede en daarmee vluchtdieren. Zij scannen continu hun omgeving of deze veilig is. Klaar om te vluchten als dit nodig is. Een hond is een roofdier. Zover ik iets verstand van honden heb, weet ik dat honden zeker in een groep goed kunnen samenwerken als zij gaan jagen. Zeker het type honden die deze dame bij zich had. Dat maakt dat een groep honden voor een paard een stuk gevaarlijker is dan één losse hond en deze situatie extra risicovol.
De groep losse honden is erg spannend want als het paard zou gaan vluchten zal mogelijk dit een aanleiding zijn voor de groep honden om er achter aan te gaan. Ik ben mij op zo´n moment erg bewust van de 600 kilo onder mij en de enorme krachten die hierbij horen. Hij zal zich bewust zijn van de spanning in mijn lijf, ook al probeer ik die zo min mogelijk aanwezig te laten zijn.
Deze situatie neemt risico´s mee voor Jack en mij, maar ook voor de honden. Een paard dat (in paniek) aan de kletter gaat is niet eenvoudig weer tot rust te krijgen. Hij checkt dan bijvoorbeeld niet meer of ik ook onder die laaghangende tak door kan. Zeker niet als het paard ook nog achtervolgd wordt. En als de honden dichterbij ons zouden komen omdat ik het paard tot rust kan krijgen of als de honden het paard hebben kunnen inhalen kan ik niet uitsluiten dat het paard van zich af zal trappen om zich te verdedigen. Een schop van een paard levert meestal flinke schade aan bij de hond, als het al niet dodelijk is.
Ik heb dus geprobeerd om deze risicovolle situatie zo goed mogelijk te begeleiden door mijn paard naar de naar ons toekomende honden te laten kijken. Hij kan dan het mogelijke gevaar aan zien komen in plaats er door te worden verrast. Daarnaast is een stilstaand paard minder interessant voor een hond en kiezen ze er meestal voor om door te lopen of toch naar het baasje te luisteren.
Uiteindelijk was dit ook
wat er gebeurde. De honden liepen door en ik kon Jack weer van het gevaar
afdraaien en zo konden we samen verder ons pad vervolgen. Af en toe nog
achterom kijkend of het veilig bleef.
Ik denk dat ik mijn verantwoordelijkheid heb genomen. Graag was ik met de dame in kwestie in gesprek gegaan over verantwoordelijkheid. Hoe zij dat ziet bij een ontmoeting tussen een paard en een groep honden. Wederzijds begrip te creëren om escalatie voor alle partijen te voorkomen, zodat wij elkaar de volgende keer weer in vertrouwen kunnen ontmoeten. En ik weer meer ontspannen en met vertrouwen in het bos kan rijden.
Verantwoordelijkheid, de
deugd van deze week.
• Op welke wijze zet jij je verantwoordelijkheid in?
Verdraagzaamheid, de deugd van deze week. Er wordt wel gezegd dat er geen grotere deugd is dan Verdraagzaamheid. Als ik daar over nadenk, kan ik mij daar wel wat bij voorstellen. Zeker als ik het koppel aan de tijd waarin wij leven. De gemoedstoestanden lopen weer steeds meer op. De rust en verbondenheid veranderd. Een verzoek om zuinig te zijn met het water wordt door een grote groep van de hand gewezen, er wordt weer in grote groepen mensen bij elkaar geprotesteerd. Denk aan de gebeurtenissen in Minneapolis. En zeker die protesten zegt alles over verdraagzaamheid wat betreft doelgroepen, rassen, seksuele geaardheid en blijken we weer steeds verder van elkaar af te drijven. Of is het wellicht nooit weggeweest?
Ik hoop dat als er meer mensen zich bezig gaan houden met yoga er misschien ook wat meer verdraagzaamheid zou kunnen zijn. Wanneer je bezig bent met de yogahoudingen wordt er ook een beroep gedaan op je verdraagzaamheid. Stress kan je dan beter verdragen doordat een grotere verdraagzaamheid ontwikkeld in lichaam en geest. “Als je je kunt aanpassen en evenwicht kunt vinden in een wereld die altijd bewegelijk en instabiel is, leer je de onophoudelijke veranderingen en verschillen te verdragen”, aldus Iyengar (Iyengar die in 2014 op 95-jarige leeftijd overleed, speelde een belangrijke rol in de verspreiding van yoga over de hele wereld).
Als je eens wilt reflecteren op de deugd Verdraagzaamheid kunnen onderstaande reflectievragen je daar wellicht bij helpen. – In hoeverre zou jij jezelf als verdraagzaam omschrijven? – Waar eindigt voor jou verdraagzaamheid en begint rechtvaardigheid? – Wat kunnen we doen om verdraagzaamheid te bevorderen?
