En dan denk je dat je gezond bezig bent. Ik verzorg mijn lijf door het in conditie te houden met regelmatig te bewegen. Ik voer mijn yogahoudingen vrijwel dagelijks uit, activeer mijn spieren met paardrijden en de stalklussen er om heen. Vind rust in mijn hoofd door meditatie. Ik eet al geruim aantal jaren suikervrij. Neem regelmatig mijn rustmomenten. En dan in één keer zit je vast. De onderrug compleet vast. Pijnscheuten door mijn lijf. Elke beweging doet pijn. Zitten is onmogelijk, staan niet echt fijn, liggen lijkt ook niet echt een optie. Om maar niet te spreken van overeind komen of draaien in bed. Hopeloos.

De lessen voor de komende week moet ik annuleren, geheel tegen mijn principe in. De mensen komen graag naar de yoga. Zij kijken er naar uit. Ik baal er van om ze te moeten teleurstellen. Ook Jack moet deze week zichzelf maar vermaken, want als ik niet kan zitten, dan zal dat op een zadel ook niet gaan.

Ik neem een time-out. Een pas op de plaats. Het weekend strompel ik met de nodige pijnscheuten door het huis. Ik rol van de bank, naar de grond en kom langzaam vanuit de knieën omhoog. Deze operatie duurt zeker een kwartier. Ik zie in bad te komen. De warmte doet goed. Ik wandel zodra het kan, elke dag een stukje verder. Probeer af en toe een klusje te doen. Langzaam gaat het beter.

Vandaag, een week later ben ik weer bij Jack. Ik moet weten of het al weer kan en spreek af met een vriendin. We besluiten een staprondje door het bos. Ik durf zelfs een klein drafje. Jack briest er lekker op los. De kou geeft hem energie. Het heeft gevroren, de zon schijnt, een mistnevel hangt in het bos. Het is prachtig! Het gaat goed, de zachte bewegingen van Jack doen mij goed. We zijn weer samen op pad. Je kunt mij niet gelukkiger maken!

Volgende week geef ik gewoon weer les, natuurlijk wel de nodige Mildheid.

Behulpzaamheid, wederom een prachtige deugd. Hoe behulpzaam zijn wij in deze tijd? Hoe alert zijn wij nog op de signalen in onze omgeving? Zien we nog de dame in de supermarkt die net niet bij dat ene product op de hoogst plank kan? Zien we nog de buurman die in zijn uppie aan het worstelen is met het in elkaar zetten van de stijger om zijn huis te kunnen schilderen? Missen we die buurvrouw die al een paar dagen niet buiten is geweest omdat ze ziek op bed ligt? Zien we deze dingen nog of zijn wij tegenwoordig druk met onszelf en onze sociaal media? Of denken we “ze hadden toch zelf ook wel even om hulp kunnen vragen”?

Als je behulpzaamheid in het hier en nu zet, in het moment waar je zit, zoals het winkelen in de supermarkt, ben je meer bewust van je omgeving. Je zal hierdoor signalen eerder oppakken en je hart hier volgen. Dan zíé je de dame die net niet bij het product kan, en bepaalt dan automatisch jouw mate van behulpzaamheid. Wat je doet is aan jou.

Vaak is het vragen van hulp nog moeilijker dan het aanbieden ervan. We denken of vinden dan dat we het zelf zouden moeten kunnen. Vragen van hulp zou gezien kunnen worden als een tekortkoming. Je kunt het ook zien als kracht, het herkennen van je grenzen; hier heb ik hulp nodig. Maar ook als moed; ik durf om hulp te vragen.

Behulpzaamheid als paardencoach. De meeste van ons zijn paardencoach geworden om behulpzaam te zijn naar anderen, mensen te helpen. Toch gaan we als coach niet direct helpen door iets over te nemen of adviezen te geven. Je toont je behulpzaamheid om goed te luisteren en mogelijkheden te creëren mensen zelf bewust laten worden van wat zij nodig hebben. “Met behulpzaamheid bedenk je wat mensen werkelijk nodig hebben en hoe je respectvol kunt helpen”. Eigenlijk voor mij de meest belangrijke zin op de kaart, en niet alleen bij het coachen!

Bij TEVREDENHEID gaat het om grote en kleine geluksmomenten. Het voldane gevoel dat je kunt hebben na een wandeling, een dagje op het strand of na een yogales. Lichaam en geest vallen samen. Je voelt je compleet.
Tevredenheid, de deugd waaraan we deze week aandacht besteden.